Joris Vandenberghe

Ik schreef in de Vlaamse Vereniging voor Psychiatrie mee aan de visietekst over euthanasie in psychiatrie. Ik zie ook heel wat patiënten met een euthanasievraag om deze vraag te exploreren en te beoordelen of deze vraag aan de wettelijke voorwaarden voldoet (de uitklaring van het euthanasieverzoek). Ik wilde echter voor mensen met een euthanasievraag meer kunnen doen. Daarom werkte ik mee aan de ontwikkeling van Reakiro: samen met mensen met een euthanasievraag zorg op maat voor hen uitbouwen, vertrekkend vanuit hun wens niet meer verder te willen leven. Deze wens ernstig nemen, het lijden erachter proberen te begrijpen zonder het leven direct helemaal los te laten, maar met openheid voor de mogelijkheid van euthanasie. Binnen Reakiro heb ik vooral een teamondersteunende rol en een supervisierol. Dat laatste doe ik samen met collega’s psychiaters Dirk De Wachter en Marc Eneman. We zijn met drie zodat we er over kunnen waken dat we geen dubbele rol opnemen: als ik bv. betrokken ben in de uitklaring van een euthanasieverzoek als onafhankelijke arts, kan ik geen rechtstreekse of onrechtstreekse rol opnemen in de zorg voor deze patiënt. Daarnaast werk ik als volwassenenpsychiater en liaisonpsychiater in UPC KU Leuven en UZ Leuven. Dat betekent dat ik de psychiatrische en psychologische zorg mee opneem van patiënten die opgenomen zijn op een van de afdelingen van UZ Leuven met een lichamelijk probleem. En mijn vrije tijd gaat naar mijn gezin, samen te vatten als warm, gezellig maar pittig: mijn vrouw en ik hebben een dochter en drie zonen. Rust vind ik als de vier kinderen slapen :).

Mijn motto? Een ontmoeting tussen hulpverlener en patiënt is in de eerste plaats een ontmoeting tussen twee mensen. Laten we daar telkens van vertrekken, dat contact van mens tot mens, betrokken op en geraakt door elkaar.